B I U L E T Y N KAWALIERA KOŁO NR 21 STOWARZYSZENIA SAPERÓW POLSKICH W DRAWNIE IZBA HISTORYCZNA ZIEMI PEŁCZYCKIEJ W PEŁCZYCACH Nr 4/2020 W ROCZNICĘ BITWY WARSZAWSKIEJ Marszałek Polski Józef Piłsudski, dekorując w dniu pułku z roku 1920 major Z. Piasecki otrzymał 23 marca 1921 roku krzyżem „Virtuti Militari" order „Virtuti Militari“ klasy IV i III. klasy gdyż sztandar pułku, wypowiedział następujące słowa: krzyż kl. V otrzymał 6 września 1920 r.. Ogólnie w „….za zasługi w bojach, za dzielność, za wytrwanie w 7 pułku ułanów nadano 99 orderów „Virtuti dobrej i złej doli, mianuję 7 pułk ułanów na kawalera Militari" i 564 Krzyży Walecznych po raz pierwszy krzyża Virtuti Militari". Tego dnia obok sztandaru i 164 po raz kolejny. Jednym z odznaczonych po raz 60 najdzielniejszych z dzielnych żołnierzy pułku to pierwszy tym odznaczeniem był ułan Bronisław wysokie odznaczenie z rąk Marszałka, dowód-ca Chmielewski. Ułan i jego pułk Bronisław Chmielewski ur. 21.sierpnia 1899 w Tomaszowie Lubelskim był synem Wojciecha i Julianny. 19 listopada 1918 r. wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Trafił do 3 pułku ułanów, którego głównym organizatorem był rtm. Głuchowski (późniejszy generał). Pułk ten 30 grudnia 1919 roku został przemianowany na 7 pułk ułanów lubelskich. Tak oto młody ochotnik stał się ułanem tego pułku. W tym czasie razem z nim przybywali do pułku liczni ochotnicy wywodzący się ze wszystkich warstw. Byli wśród nich także mający poniżej 18 lat uczniowie. Konie, uzbrojenie i umundurowanie pochodziły z rozbrojonej przed paru dniami armii austriackiej. Wielu ochotników przychodziło z własnymi końmi i we własnych mundurach. Ludność okoliczna wspomagała tworzenie pułku. Jego zasadniczym garnizonem stał się Kraśnik. Już od zarania pośpiesznie sformowane pododdziały wyruszały na front 16. grudnia dowództwo pułku, szwadrony 2, 3 i k. m. przechodzą z Kraśnika do Warszawy, gdzie dołączają do pułku mocno przetrzebione szwadrony z frontu ukraińskiego. W czasie postoju w Warszawie, w styczniu 1919 roku pułk przyczynia się do udaremnienia zamachu stanu na Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. W Warszawie szwadrony uzupełniają się nowymi rekrutami. 26 lutego 1919 r. pułk przegrupowany został do Zalewy pod Słonimem. Walczył o Słonim, nad Szczarą i w bojach o Lidę. Potem w lipcu 1919 r. w szeregach 2 DP Legionów walczył o Mołodeczno, Wilejkę, pod Olechnowiczami. Od 6 sierpnia do 22 października 1919 r. pułk walczył nad górną Berezyną i Dźwiną, a 23 października wycofany został na odpoczynek w rejon Budsławia, gdzie przebywał do 20 stycznia 1920 r. Powrócił na front 25 stycznia 1920 r. i dozorował linię kolejową Ryga – Dyneburg. W kwietniu został przydzielony do 1 Brygady Jazdy, w ramach której działał na północnym skrzydle polskiej 1 Armii. 28 czerwca z 1 Brygadą Jazdy skierowany został na front wołyński, gdzie 4 lipca stoczył pod Równem całodzienną bitwę z siłami Armii Konnej Budionnego. Od 11 lipca do 5 sierpnia ułani pułku walczyli nad Styrem, zajmując linie obronne w okolicach Łucka. W dniach 13-15 sierpnia 7 pułk przesunięto do Rejowca, dołączając go do zreorganizowanej 4 Brygady Jazdy. 1 16 sierpnia wraz z brygadą stoczył pod stopniu starszego ułana. W trakcie służby w 7 Cycowem bitwę, doprowadzając szarżą 1 pułku ułanów miał trzech dowódców pułków : od szwadronu do rozproszenia przeciwnika. 31 października 1918 – 7 lipca 1920 - rtm Janusza sierpnia jako straż przednia brygady pułk Głuchowskiego beliniaka, organizatora pułku wkroczył do Suwałk, a 3 września odparł atak późniejszego generała i w latach 1935 – 1939 litewski na miasto. wiceministra spraw wojskowych ; 7 lipca 1920 – W dniach 7–17 września pozostawał w 22 sierpnia 1921 ( potem od 12.lutego 1921 – 8 odwodzie. 22 września odrzucił oddziały litewskie marca 1929) rtm./płk Zygmunta Piaseckiego znad Marychy, a idąc dalej w straży przedniej 4 beliniaka współorganizatora pułku, dowódcy Brygady Jazdy rozbił 3 października pod Krakowskiej Brygady Kawalerii z 1939 r.; 22 Żołnierowiczami część 27 Dywizji Strzelców sierpnia 1920 – 12 lutego 1921 mjr. Jana Armii Czerwonej. Po zawieszeniu broni pułk Lewandowskiego późniejszego senatora II RP a przegrupował się do m. Łużki pełniąc służbę lat 1935 – 1939. Szefem pułku był późniejszy dozorową na linii demarkacyjnej wzdłuż Dźwiny. generał broni i Naczelny Wódz Kazimierz Służba na linii demarkacyjnej trwała do 12 lutego Sosnkowski. 1921 roku. Tego dnia pułk zebrał się w m. Łużki i Propozycja objęcia przez niego szefostwa odmaszerował konno do Mołodeczna, a następnie zapadła jednogłośnie w lutym 1920 r. W dniu 4 został pociągami przetransportowany do Kraśnika. marca Sosnkowski wyraził zgodę i wówczas pułk W marcu, po przekazaniu pułkowi sztandaru, przyjął nazwę „7 Pułk Ułanów Lubelskich im. nastąpiła częściowa demobilizacja starszych gen. Kazimierza Sosnkowskiego”. Ponieważ roczników. generał był osobą żyjącą, nazwa ta nie została W kwietniu pułk przeniesiono do zaakceptowana przez Ministerstwo Spraw Przasnysza gdzie dokończono demobilizację, a w Wojskowych. Nastąpiło to 21 listopada 1937 r. czerwcu Ministerstwo Spraw Wojskowych, Po demobilizacji Bronisław Chmielewski regulując sprawy pokojowej dyslokacji wojsk, za był Policjantem Państwowym Mieszkał w miejsce stałego pobytu pułku wyznaczyło Mińsk Holenderii w województwie włodzimierskim w Mazowiecki do którego pułk przybył 21 czerwca, gminie Poryck (obecnie Pawliwka na Ukrainie) , stacjonował tam do 1939 r. 26 listopada 1921 r. który opuścił i przeniósł się do Koła. ale to już Chmielewski został bezterminowo urlopowany a inna historia. 14 lipca 1926 r. przeniesiony do rezerwy w Literatura Wielka Księga Kawalerii Polskiej (1918–1939) 7 Pułk Ułanów Lubelskich im.gen. Kazimierza Sosnkowskiego, Wyd. Edipresse Polska 2012 // Encyklopedia internetowa Wikipedia. 2 WOJENNE DZIEJE MIECZYSŁAWA KAMIONKA, PIERWSZEGO BURMISTRZA PEŁCZYC Urodził się 02.04.1902 r. w Witebsku. Jego ojciec Michał miał w tamtym regionie majątek. Matka Waleria pochodziła z rodziny Sienkiewicz. Uczył się w szkole miejskiej w Witebsku, w której ukończył 4 klasy. Dalszą edukację przerwała I wojna światowa, która wybuchła w 1914 r. Siedmioklasowej szkołę powszechną ukończył dopiero w 1935 r. w Gdyni, służąc jako podoficer w Polskiej Marynarce Wojennej. Posiadał troje rodzeństwa- dwie siostry i brata. Niestety okresie zamętu rewolucyjnego rodzice i siostry zostały zamordowane przez grasujące po okolicy bliżej nieokreślone bandy( czerwone lub chłopskie). Na szczęście Mieczysławowi i bratu udało się uciec z pogromu. Wkrótce bracia rozstali się i los nigdy nie miał ich ze sobą złączyć. Na wojnie z bolszewikami Przyszły żołnierz trafił do Prużan. W dniu 30.01. 13 pułk ułanów brał udział w akcji na Borysów, a 1919 r. do tejże miejscowości przybył oddział 21.09.1919 r. zajął odcinek na linii rzeki ułanów z Wilna, który rozpoczął akcję Berezyna. Od 15-17 10.1919 r. uczestniczył w werbunkową. Niespełna 17 letni, prawie 2 akcji na Brody. 18.10.1919 r. cały pułk mógł metrowy młodzieniec Mieczysław Kamionka poszczycić się wkroczeniem do uprzednio zgłosił się w szeregi oddziału. 03.02.1919 r. do zdobytej miejscowości. Wśród zwycięzców był miasta przybył z Grodna dowódca wilniaków mjr ułan Mieczysław Kamionka. 05.11.1919 r. Władysław Dąbrowski. W nocy 08/09.02.1919 r. nastąpił wymarsz pułku w kierunku na pod jego dowództwem oddział wkroczył do Chłopienicze. Po kilku walkach pułk ponownie Brześcia zajmując twierdzę. 13.02.1919 r. zajął stanowiska nad rzeką Berezyną. wileńscy ułani defilowali w Brześciu przed Wykończony działaniami wojennymi pułk w dniu polskim generałem Listowskim. W marcu 15.01.1920 r. został odwołany do Wilna i jednostka, w której to służył Kamionki otrzymała zakwaterowany w koszarach ks. Józefa nazwę Dywizjon Jazdy Wileńskiej. Poniatowskiego. Tam też rozpoczął uzupełnianie Zmotywowany sukcesem i nową nazwą Dywizjon stanów osobowych oraz szkolenie. ruszył na wschód i 17.03.1919 r. zajął Niebawem Mieczysław Kamionka miejscowości Baranowicze. Wśród uradowanych postanowił związać swoją przyszłość z marynarką zdobywców był również ułan Kamionka. Po i 09.02.1919 przeszedł na własną prośbę do dwudniowym pobycie w mieście jednostka została Polskiej Marynarki Wojennej. Od razu trafił do zluzowana przez 10 pułk ułanów i przegrupowała Flotylli Wiślanej, która to istniała niemal od się do Prużan. Po czym oddział wrócił się i odzyskania niepodległości 1918 r. Miała ona swój ponownie 19.04.1919 r. odbił uprzednio przez port wojenny w Modlinie. Kapitanem potu został zmienników oddane wrogowi Baranowicze. kpt .Witkowski, po nim zaś dowódcą był Następnie ponad miesiąc osłaniał na przedpolu to Franciszek Dyrna. Modlin stał się punktem miasto. Dnia 25.05.1919 r. Kamionka znalazł się zbiorczym marynarzy wywodzących się z flot w Lidzie, gdzie nastąpiła reorganizacja, wówczas zaborczych oraz ochotników chcących służyć w z dywizjonu utworzono 13 pułk ułanów. marynarce wojennej. Następowały dalsze Dowódcą pułku mianowano już wspomnianego reorganizacje. Przy Ministerstwie Spraw mjr Władysław Dąbrowski a jego zastępcą Wojskowych utworzono sekcję Marynarki rotmistrz Jerzy Dąbrowski. Tu przyjęto ok. 100 Wojennej, która oficjalnie powołała Flotyllę ochotników, oddział zasiliło także 120 koni. Po Wiślaną. W lutym 1919 r. nowy szef sekcji kpt. odpoczynku 27.06.1919 r. pułk ruszył na wschód. mar. Stefan Frankowski wskutek nadmiaru Przemierzał szlak przez Iwie Bakszty. Podczas zgromadzonej kadry podjął decyzje o utworzeniu marszu pułk otrzymała zadnie wykonania zagonu batalionu morskiego w Modlinie, dowódca jego na tyły bolszewickie, z którego wywiązał się został Konstanty Jacynicz. Wszystko wskazuje na znakomicie. Ułani bowiem 30.06.1919 r. to, że do tegoż batalionu trafił były ułan wyjechali z Puszczy Nalibockiej i po przełamaniu Kamionka. Na froncie trwały walki i 05.03.1919 r. oporu pod Iwieńcem zdobyli wieczorem Gródek. grupa gen. Listowskiego ( ten sam przed którym Kolejnym sukcesem okazało się przerwanie linii Kamionka defilował w Brześciu ) zdobyła kolejową Mołodeczno – Mińsk w dniu 01.07.1919 półwysep piński. Dnia 22.04.1919 r. powstał r. Następnie kawalerzyści oczyszczali z departament Marynarki Wojennej, jego szefem nieprzyjaciela zajęty przez Wojsko Polskie teren. został kontradmirał Kazimierz Porębski. 3 Flotylla rzeczna Tymczasem nad Prypecią gen. Listowski chcąc Pińskiej. Gdy na zdobytych okrętach trwały prace zaradzić trudnością komunikacyjnym przyjął do remontowe 26.05.1920 r. „Pancerny I” wyruszył służby por. rez. mar. Jerzego Giedoycia a ten z wraz z motorówkami w górę rzeki Desny. 27 maja pozostawionych przez Niemców rzecznych polskie okręty zamaskowane zielenią, imitując okrętów utworzył zespół pływający Polskiej wyspy zbliżyły się do nieprzyjaciela w Puchówce. Marynarki Wojennej nazwany Flotyllą Pińską. W W trakcie boju w którym walczył także 1 pułk skąpych dokumentach służbowych Kamionki podhalański, oddział flotylli podpłynął na ok. 600 stwierdza się jedynie ,że służył on w tej flotylli na m i rozpoczął ostrzał pozycji nieprzyjaciela, statku pancernym „Traktomirow”. Ponieważ jest płynąc dalej natrafił na przeprawiających się na jeszcze wzmianka, iż został przydzielony do łodziach bolszewików, z polskich statków Kijowa w celu obsadzenia tamtejszych statków gruchnęły wystrzały powstała w szeregach pancernych należy wykluczyć ,że na Półwysep bolszewików panika a kilka ich łodzi poszło na Piński przybył on wraz z pierwszymi dno. „Pancerny I” doznał uszkodzeń i musiał skierowanymi tu marynarzami z Modlina, którzy wrócić do Kijowa. W mieście tym losy okrętu i w marca 1920 r. obsadzili ten zdobyty na Kamionki połączyły się. 04.06.1920 „Pancerny bolszewikach okręt opancerzony. Także mało I” opuścił port i skierował się w górę rzeki. Na prawdopodobne jest ,że znalazł się w drugiej wysokości m. Czernin trafił na przeciwnika. grupie 260 skierowanych w połowie marca do Po wymianie ognia Polacy płynęli dalej, Pińska marynarzy. W tym czasie „ Traktomirow” między Okuninowem a Stracholesiem natrafili na rozpoczynał służbę pod polską banderą. Zmienił most z przechodzącym na drugą stronę nazwę na „Pancerny I” ( dowódca por.Giedroyć ). nieprzyjacielem. „Pancerny I” z innymi Okręt ten używał skrótu „P.I.” Nierzadko jednostkami flotylli strzelał w środek mostu, nadal mówiono o nim „Traktomirow”. który szybko opustoszał. Wtem wypłynęły cztery Przydzielony został do grupy bojowej w której wrogie kanonierki otworzyły ogień , z brzegów były jeszcze trzy motorówki. 13.04.1920 też się wstrzeliwano, Nie było wyboru trzeba było wyruszył w swój chrzest bojowy podczas tego uciekać. Pancerny I szczęśliwie dotarł w rejsu dowódcą został por. mar. Hryniewiecki . bezpieczne miejsce. Nad ranem przyszedł rozkaz Potem była ofensywa kijowska. „Pancerny I” natychmiastowego ataku na most. Gdy 27.04.1920 r. wspierał działania które wypływano , z opadającej mgły wyłoniły się doprowadziły do wyparcia floty wroga z Prypeci jednostki bolszewickie, „Pancerny I” natychmiast na Dniepr. Dowództwo polskie mając na uwadze zaczął ostrzeliwać się, z brzegu sypnęła na niego rozszerzenie w tym rejonie marynarki wojennej wroga artyleria. Podczas walki puszczały nity wysłało tu 02.05.1920 r. kompanię marynarzy z ,okręt nabierał wody , dowódca zarządził odwrót Torunia. Dowodził nią por. mar. Jerzy Przesiecki. flotylli w dół rzeki. Na „Pancernym I” skończyła Ponieważ ich głównym zadaniem było przejęcie się amunicja. 06.06.1920 r. wpłynął do okrętów rzecznych w Kijowie dlatego należy Kijowa.08.06.1920 r. flotylla otrzymała rozkaz przyjąć ,że w grupie tej znalazł się Kamionka. opuszczenia stolicy Ukrainy. 09.06.1920 r. przy Tymczasem „Pancerny I” popłynął do ujściu Desny „Pancerny I” wziął do niewoli Czarnobyla. 16 .05. motorówki wpłynęły w motorówkę nieprzyjaciela. By nie dopuścić do Dniepr i dopłynęły do Kijowa. Dzień później za przejęcia flotylli 11.06.1920 r. padły rozkazy do nimi przypłynął „Pancerny I”. jej samo zatopienia. Także do Kijowa zgodnie z Na „Pancernym I” jak na innych przeznaczeniem przybyli marynarze jednostkach zdjęto bandery ,zdemontowano lub Przesieckiego. Zabezpieczyli port i kilkanaście uszkodzono broń . „Pancerny I” został oblany okrętów parowych. Rozpoczęto ich benzyną i podpalony, w innych jednostkach przystosowanie dla wymogów nowej flotylli. porobiono dziury okręty te wolno nabierały Kamionka jako mechanik na pewno miał pełne wody. Załogi stały na wysokim brzegu Dniepru i ręce roboty. Jednostki , które już pływały obserwowały honorową agonię flotylli, wśród prowadziły działania patrolowe i zaopatrzeniowe. nich był mar. Kamionka. Pozostały jedynie barki 21 maja „Pancerny I” podczas zwiadu starł się z które wykorzystywano do zaopatrzenia armii. dwiema jednostkami bolszewików. 22.05. 1920 r. Spieszeni marynarze brali udział w walkach o dowództwo nad Flotyllą Kijowską objął kpt. mar. Czarnobyl wykorzystywano ich jako osłonę Borys Mohuczy nie uzyskała on samodzielności pododdziałów artylerii. 20.06.1920 załogi lecz uznana została jako ekspozytura Flotylli kijowskie przybyły do Mozyrza gdzie połączyły 4 się z posiadającą jeszcze jednostki pływające ewakuacja. Do 25.07.1920 r. transportami macierzystą Flotyllą Pińską i uczestniczyły w kolejowymi tabor techniczny skierowany został dalszych działaniach odwrotowo ewakuacyjnych. do Modlina a załogi do Torunia. 13 jednostek Celem odwrotu był Pińsk. W dniach 11-18 lipca zostało zatopionych metodą wybuchową Wśród Flotylla Pińska w arcytrudnych warunkach ewakuowanych był Kamionka. Przydzielony wynikających z niskich stanów wód i zniszczeń został do Flotylli Wiślanej, po czym w 1921 r. hydrotechnicznych pokonała odległość 135 km. trafił do floty morskiej nad Bałtyk. Z wybrzeżem Pozostało im 70 km przez które nie wszystkim był związany do 1939 r. W tym czasie ożenił się z okrętom udało się przecisnąć. Jednak, czy to na pochodzącą z ziemi kościerskiej Kaszubką okrętach czy pieszo Kamionka i marynarze do Leokadią Landowską c. Mieczysława. Mieszkali Pińska doszli. Tu rozpoczęła się masowa w Gdyni. Służba na ORP „Wicher” Matką chrzestną okrętu została żona ambasadora Helena Chłapawska. Wodowania nie można było zaliczyć do najbardziej udanych. Z powodu upałów smary na płozach pochylni rozpłynęły się i kadłub okrętu zablokował się na pochylni i musiał być ściągnięty holownikami. Odczytano to jako zły znak dla jednostki. Niestety sprawdził się w 1939 r. W dniu 11.11.1928 r. mat Mieczysław kamionka został odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 a 23.11.1928 r. przybyła mu do munduru druga baretka Medalu Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, który tego dnia otrzymał. Komisja odbiorcza pod przewodnictwem kmdr. Ksawerego Czernickiego zgłaszała wciąż nowe niedociągnięcia co w efekcie wydłużyło prace stoczniowe aż o 2 lata. Kamionka od 25.03.1929 został etatowym maszynistą Wichra. Prace nad wykończeniem „Wichra” trwały do połowy 1929 r. Stoczniowe próby odbiorcze rozpoczęto 12.06.1929 r. (polskiej Komisji Odbiorczej przewodniczył szef sztabu Kierownictwa MW kmdr Czesław Petelenz). Polacy a wśród nich Mirosław Kamionka Jako doświadczony mechanik i podoficer, doczekali się i ORP „Wicher” rozpoczął służbę w okrętowy został wyznaczony w skład załogi Polskiej Marynarce Wojennej. Odbiór okrętu zamówionego we Francji kontrtorpedowca zakończono 08.07. 1930 r. Polska bandera „Wicher”. Historia powstania tego okrętu wojenna została podniesiona na nim 10.07. 1930 związana była ściśle z decyzjami r. w porcie Cherbourg, w obecności polskiego modernizacyjnymi polskiej floty podjętymi przez ambasadora Alfreda Chłapawskiego. Uroczystość gen. Sikorskiego w 1925 r. Wykonawcą okrętu rozpoczęła się mszą i poświęceniem okrętu. była stocznia Chantiers Naval Français w Dowódcą Wichra został kmdr ppor, Tadeusz Józef Blainville, która w trakcie realizacji zamówienia Roman Podjazd-Morgenstern a jego zastępcą kpt. miała poważne kłopoty wykonawcze co opóźniło mar. Stanisław Hryniewiecki. znacznie terminową realizację zobowiązań. 12.07. o godz. 20.00 okręt opuścił Uroczyste wodowanie kadłuba okrętu odbyło się Cherbourg i wyruszył w swój dziewiczy rejs. 10.07.1928 r. we francuskiej stoczni Chantiers 15.07. 1930 r. przybył do Gdyni. W numerze Navals w Blainville pod Caen, w obecności 7/1930. miesięcznika „Morze” znalazła się , ambasadora Polski we Francji Alfreda krótka notatka z powitaniu okrętu ; „ We wtorek Chłapowskiego i szefa Kierownictwa MW kmdr. 15 lipca r.b. przybył do Gdyni pierwszy z pośród Jerzego Świrskiego. budowanych we Francji na zamówienie Rządu Polskiego okrętów wojennych - kontrtorpedowiec 5 "Wicher". Jest to wydarzenie niezwykle doniosłe w patrzył na tę wysepkę w której kilka lat mieszkał życiu naszej marynarki wojennej. Po raz pierwszy Krzysztof Kolumb. Marszałek zakwaterowany był otrzymuje ona najzupełniej nowoczesną jednostkę w kajucie dowódcy dywizjonu o wymiarach 2 m. bojową, która wespół z kontrtorpedowcem na 2,5 m. Śniadania i kolacje jadał sam natomiast "Burza" i łodziami podwodnemi "Wilk", "Ryś" i obiad spożywany był z kapitanem i innymi "Żbik" stanowi zaczątek właściwej polskiej floty osobami z marszałkowskiej świty ( Lepecki,dr wojennej. Jest to zaczątek, jak na nasze potrzeby, Woyczyński) w jadalni. bardzo skromny, miejmy jednak nadzieję, że Na drugi dzień Piłsudski dokonał przecież znajdą się wreszcie środki na niezbędną przeglądu maszyn okrętu możliwe ,ze wówczas w naszych warunkach rozbudowę floty zagadnął do Mieczysława Kamionki ,który w wojennej. Kontrtorpedowiec "Wicher" witały na latach późniejszych darzył Marszałka wielkim pełnem morzu w pobliżu polskich wybrzeży okręty szacunkiem co u marynarzy nie było powszechne. wojenne, stacjonowane w Gdyni." Kamionka był Po prostu Piłsudski nie miał zaufania do wojsk nie tylko członkiem załogi , która przyprowadziła technicznych zapewne spowodowane to było jednostkę do kraju ale związał się z „Wichrem” urazem wyniesionym z dzieciństwa , kiedy to aż do jego tragicznego końca. ORP Wicher został utechnicznienie majątku Pisudskich stało się okrętem flagowym dowódcy Dywizjonu przyczyną jego bankructwa. Marszałek obejrzał na Torpedowców ( d-ca komandor por. Roman ORP Wicher uzbrojenie był tez u nawigatorów. Stankiewicz ) . Służba na nim była ciekawa, gdyż Pogoda dopisywała może było spokojne. 26 marca jako najnowocześniejsza jednostka polska okręt zacumował w porcie w Cherbourgu, gdzie reprezentował nasz kraj na zewnątrz. Odbywał Piłsudskiego powitano z wielkimi honorami a różne kurtuazyjne wizyty, gościł znaczące osoby z artyleria nadbrzeżna oddała 19 salw. N pokład różnych, krajów. przybył ambasador Polski Chłapowski oraz ataché W dniach od 8 do 13.08.1930 r. stanowił wojskowy płk Błeszyński później przybył eskortę honorową dla prezydenta RP Ignacego francuski wojewoda morski admirał Berthelot. W Mościckiego odbywającego na statku SS Polonia czasie tych kurtuazji Kamionka uwijał się przy kurtuazyjną wizytę w Tallinie. 16 marca 1931 uzupełnianiu zapasów ,samo tankowanie trwało Wicher z Kamionką w maszynowni wypłynął z pięć godzin. Wypłynięcie w dalszą drogę Gdyni, na swoim pokładzie miał niezwykła utrudniła mgła i francuski pilot nie podjał ryzyka przesyłkę czyli ponad milion pocztówek z wyprowadzenia okrętu z portu. Wicher ruszył imieninowymi życzeniami dla marszałka następnego dnia o godz.5.00. Kanał La Manche Piłsudskiego od Polaków. a 19.03.1931 r. okazał się spokojny. W sobotę 28 marca rano wpłynął do Lizbony gdzie oficerowie wzięli ORP Wicher wpłynął do Kanału Kilońskiego i udział w uroczystości wręczenia Orderu wziął na swój pokład niemieckiego pilota, który Odrodzenia Polski prezydentowi Portugalii gen. był niezmiennie dumny iż może przeprowadzać A. Carmona a załoga z Kamiąnką uzupełniała samego Marszałka Polski. Po wyjściu na Bałtyk paliwo, zapasy wody . „Wicher” popłynął dalej Wicher rozwinął cała moc swoich silników. do Funchal na Maderze gdzie 23.03.1931 r. Kamionka jak i inni mechanicy dawali z siebie zaokrętował wracającego z kuracji marsz wszystko. Bo w tej podrózy był ukryty cel Piłsudskiego. Przed tym w godzinach admirała Świrskiego by zmienić nastawienie popołudniowych przybiła do molo motorówka Marszałka do Floty wojennej. Na spotkanie ,która miała przewieźć Marszałka na pokład niszczyciela wyszły na wysokość Helu trzy Wichra. O godz.16.00 Marszałek przyjechał kanonierki, ORP Kujawiak, ORP Krakowiak i samochodem w towarzystwie członka załogi ORP Podhalanin nadpłynęły ok. godz. 9.30 dnia Wichra por. Konrada Namieśniowskiego. 29.03.1931 r. Dowódca tego dywizjonu kmdr Nastąpiła uroczystość pożegnania, brały w nim Stankiewicz zameldował się Marszałkowi jako udział miejscowe władze z gubernatorem José asysta. Gdy Wicher znalazł się na redzie w Gdyni Almeida Cabaço , mieszkańcy wyspy, okręty podniosły galę banderową. Marszała przedstawiciele wojska z batalionem honorowym powitało 19 salw armatnich. „Rząd – admirałowie, przed frontem którego marszałek oddając honory generałowie, orkiestra, kompania honorowa – przeszedł. Po czym Marszałek odpłynął łodzią protokół. Komendant wychodzi na pokład w motorową na ORP Wicher. Kotwica została cienkim płaszczu. Na molo leży śnieg. Pułkownik podniesiona i Wicher odpłynął w kierunku Sławek podchodzi do Pana Marszałka z futrem. Europy. Gdy ok. godz. 18.00 mijał wyspę Porto Kilka słów namowy, zniecierpliwiony ruch Santo Marszałek wyszedł z kajuty i zadumany ręką. Sławek zrezygnowany oddaje futro komuś z 6 otoczenia” – relacjonował powitanie Piłsudskiego Raedera przebywał w porcie w Kilonii. Okrętem na polskiej ziemi kmdr. por. Konrad dowodził wówczas kmdr ppor. Ludwik Ziembicki. Namieśniowski, członek załogi okrętu. Był to Podczas tej wizyty oficerowie okrętu zostali pierwszy w historii oceaniczny rejs polskiego przewiezieni do Berlina, tam przyjął ich Adolf okrętu wojennego. 01.04.1932 r. Mieczysław Hitler. oczywiście Kamionka na tym spotkaniu Kamionka otrzymał awans na stopień nie był. 07 - 10 .07. 1935 podejmowany był w bosmanmata. Kilka tygodni później był Helsinkach.. W 1935 r. okręt grał główną rolę w uczestnikiem wydarzenia, które mogło filmie „Rapsodia Bałtyku. W maju 1937 r. w doprowadzić do poważnego kryzysu. Otóż w tym związku z koronacją Jerzego VI Wicher brał roku Senat Wolnego Miasta Gdańska odmówił udział w Koronacyjnej Rewii Floty w Spithead. „Wichrowi” prawa do powitania brytyjskich Okrętem dowodził wówczas kmdr ppor. jednostek morskich, które przybyć miały do Mieczysław Adamowicz. W maju 1937 r. przestał Gdańska z kurtuazyjną wizytą. W latach 20-tych być okrętem flagowym Dywizjonu XX w. na mocy umów powojennych z portu w Kontrtorpedowców został nim ORP Grom. Gdańsku miała prawo korzystać jak ze swego W tym czasie do 1938 r. Kamionka portu macierzystego polska flota wojenna. Jednak uczestniczył w pracach modernizacyjnych okrętu. w 1931 r. senat gdański zakazał korzystania przez Planowanego remontu w doku z powodu polskie okręty z swego portu a rok później podjął zagrożenia wojennego nie przeprowadzono. Od decyzję by traktować je tak samo, jak okręty kwietnia 1938 r. okrętem dowodził kmdr por. innych państw. Planowana na czerwiec 1932 r. Stefan de Walden. 11.05.1938 r. bosmanmat wizyta brytyjskich niszczycieli stała się okazją do Kamionka został odznaczony brązowym Medalem zamanifestowania swoich praw. Na odbytej za Długoletnią Służbę. Z opiniowania za 1938 r. naradzie z udziałem marsz. Piłsudskiego otrzymał ocenę bardzo dobrą. W uzasadnieniu postanowiono że ORP "Wicher" dowodzony wniosku na brązowy Krzyż Zasługi napisano ,że przez kmdr Tadeusza Podjazd-Morgensterna jest to : pod każdym względem bardzo dobry (późniejszy kontradmirał ) w celu powitania podoficer , wybitny specjalista i bardzo dobry Brytyjczyków stanie na gdańskiej redzie lub instruktor. Z powierzonych obowiązków wpłynie do portu w Gdańsku, a gdyby ze strony wywiązuje się wzorowo. Przedstawiony został do Wolnego Miasta Gdańska miały nastąpić tego odznaczenia za „ nienaganną i wzorową incydenty obrazy polskiej bandery dowódca służbę w Marynarce Wojennej od chwili jej okrętu otrzymał rozkaz otworzenia ognia w powstania oraz za zasługi położone na polu kierunku najbliższego budynku urzędu wyszkolenia załug w tym okresie. Wniosek gdańskiego. 14.czerwca 1932 r. ORP Wicher poparli późniejsi bohaterowie zmagań z wpłynął na gdańską redę. Brytyjczycy przypłynęli Niemcami : w zastępstwie dowódcy floty kmdr po zachodzie słońca i do planowanych ceremonii dypl. Stefan Frankowski ( zmarł w niemieckiej z Polakami na redzie nie doszło, stąd 15.06.1932 niewoli w 1940 r. awansowany został pośmiertnie r. o g.9.30 Wicher wpłynął razem z Anglikami do na stopień kontradmirała ), dowódca dywizjonu portu gdańskiego i zacumował przy nabrzeżu . kontrtorpedowców kmdr Tadeusz Józef Roman Polski dowódca jako młodszy stopniem Podjazd-Morgenstern ( późniejszy kontradmirał ze złożył wizytę na okręcie flagowym HMS starszeństwem z 1 stycznia 1964 r.). W „Campbell”, o godz. 15.00 dowódca zespołu zastępstwie Szefa Kierownictwa Marynarki brytyjskiego kmdr Henry Daniel Pritham - Wojennej wniosek podparł kontradmirał Józef Wippell wszedł na polski okręt, gdzie przebywał Unrug. zaliczono mu wówczas 15 lat służby 20 minut. Po tej wizycie Wicher opuścił port. zawodowej. W sierpniu 1938 r Wicher odwiedził Mimo protestów gdańskiego senatu wizyta kilka portów Estonii i Łotwy. W związku z odbywała się spokojnie. Skutkiem tej manifestacji aneksją przez Niemcy Kłajpedy w dniach 18 – było zawarcie 13.08.1932 r. układu polsko – 22.03. 1939 okręt był w pełnej gotowości gdańskiego , w którym uregulowano prawa i bojowej. obowiązki w korzystaniu z gdańskiego portu przez W nocy z 31 sierpnia na 1 września okręty RP. Także w sierpniu 1932 r. jako okręt znajdował się na redzie w Gdyni. Przed godziną flagowy kmdr Józefa Unruga Wicher brał udział 7.00 rano ostrzelał niemieckie trzy w wizycie kurtuazyjnej w Sztokholmie. W 1934 r. wodnosamoloty. Po południu Wicher wraz z była Kopenhaga. W 1934 r. wraz z Burzą był w innymi okrętami polskiego zespołu szykującymi Leningradzie, potem była Dania. W dniach 26 – się do operacji minowania pod kryptonimem 29.06.1935 na zaproszenie admirała niemieckiego Rurka został zaatakowany w rejonie Helu przez 7 bombowce typu Junkers Ju 87. Bitwa okazała się nadleciały niemieckie samoloty ale obyło się bez krwawa, zginęło kilkudziesięciu marynarzy z strat. innych jednostek w tym z Gryfa ,który doznał Kolejne naloty powtarzane były cyklicznie uszkodzenia steru. W nocy 01/02.09.1939 r. aż do wczesnych godzin rannych dnia 03.09.1939 Wicher jak sądził jego dowódca zabezpieczał na r .Jednak nie wyrządziły na okręcie większych zachód od Pilawy stawianie min na linii Hel – szkód. Ok. godz. 7.00 przepływające niemieckie Sopot przez ORP Gryf. niszczyciele wywołały pojedynek artyleryjski, Niestety dowódca Wichra nie wiedział ,że których wywołał ich uszkodzenia. Ta mini bitwa kpt. mar. Wiktor Łomidze ( Gruzin na polskim ,morska skończyła się polskim sukcesem. W kontrakcie ) dowodzący Gryfem po śmierci ( od godzinach popołudniowych rozpoczęły się silne bomb ) jego etatowego dowódcy kmdr ppor. ataki lotnicze ten o 15.00 okazał się dla Wichra Stefana Kwiatkowskiego nakazał wyrzucić tragiczny. Trafiony w dziób, w burtę oraz w wszystkie miny do morza i akcja także z powodu śródokręcie nabrał wody i przechylił się na lewą uszkodzenia Gryfa została odwołana. W nocy burtę. Rozpoczęła się akcja ratownicza wszystkich podczas wykonywania wspomnianego zadania marynarzy uratowano jeden st. mar. Kwiatkowski pod Pilawą obserwatorzy z Wichra zauważyli w zginął. Trudno stwierdzić czy Kamionka był na odległości około 4500 m dwa niemieckie pokładzie podczas tego nalotu wydaje się ,ze niszczyciele. Jednak dowódca polskiego okrętu zatrudniony był przy demontażu zbędnych nie zdecydował się na ich zaatakowanie. urządzeń. Po zatopieniu Wichra Kamionka jako „Wicher” powrócił do portu helskiego 02.09. po mechanik brał udział w tworzeniu nowych 5.00 rano i został przekształcony w baterię stanowisk ogniowych bazujących na sprzęcie pływającą tak jak uszkodzony Gryf. W dniu zdemontowanym z uszkodzonych jednostek. 02.09.1939 r. od godzin rannych trwała ewakuacja Organizacyjnie podlegał pod 4 batalion KOP środków bojowych z Wichra w tym czasie „Hel” mjr Jana Wiśniewskiego. Tu zastała go kapitulacja półwyspu, trafił do obozu jenieckiego. Gerard Sopiński, Andrzej Szutowicz Żródła: Na zdjęciu mat Kamionka we Francji podczas odbioru ORP Wicher. W głębi pomnik Napoleona. Wspomnienia Andrzeja Szmeja. http://historia.trojmiasto.pl/Ostatni-z-dywizjonu-Krotka-historia-ORP-Wicher-n45689.html#tri https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryzys_gda%C5%84ski_(1932) https://pl.wikipedia.org/wiki/ORP_Wicher_(1930) http://www.muzeummw.pl/?437,15-lipca-1930-orp-wicher-po-raz-pierwszy-zawija-do-gdyni,1 http://www.dobroni.pl/rekonstrukcje,orp-wicher,13207 Jan Bartlewicz, Flotylla Pińska i jej udział w wojnie polsko-sowieckiej 1918-1920. Krzysztof Mijałowski, Wielka Księga Kawalerii Polskiej. 13 Pułk Ułanów Wileńskich, Edipresse 2012 DRAWIEŃSKIE RÓŻNOŚCI Dzisiaj przedstawiam czytelnikom „Kawaliery” kilka drobnych tematów, które dotyczą dawnego miasta Drawna, jego okolic i mieszkańców. Barnickowie W literaturze istnieje pogląd, że znana w okolicy tej rodzinie znaleźć można już w XVI wieku. W Barnimia rodzina Barnick, została sprowadzona w 1569 roku na 131 rodzin mieszkających w te okolice podczas kolonizacji w XVIII wieku. Drawnie wspomniano aż sześć o nazwisku Tymczasem na pewny ślad w źródłach pisanych o Barnick. Byli to: Jurgen Barnick - rolnik zamieszkały w Drawnie i gospodarujący na siedmiu morgach ziemi z ogrodem, z czego część ziemi dzierżawił od miejscowej parafii. Paul Barnick – leśniczy, którego dom spalił się w pożarze, miał sześć mórg ziemi, z tego jedną w dzierżawie od szpitala św. Ducha. Joachim Barnick – też leśnik, ale i rajca miejski w Drawnie, posiadał dom w mieście i pod miastem osiem mórg, z tego jedną w dzierżawie od miejscowego sądu. Hans Barnick – krawiec w Drawnie, miał pod miastem pięć mórg ziemi. Jorgen Barnick – piwowar w Drawnie z pięcioma morgami ziemi. Peter Barnick – krawiec zamieszkały w Drawnie, miał dom z ogrodem i morgą ziemi. 8 Była to jedna z najliczniejszych rodzin lokacji miasta, która miała miejsce w początkach zamieszkujących w Drawnie w drugiej połowie XIV wieku. XVI wieku. Prawdopodobnie zamieszkiwała w Barnickowie zamieszkiwali w Drawnie do Drawnie od średniowiecza. A ponieważ podobne XX wieku. Byli liczni i w ciągu kilku wieków nazwisko wystąpiło w Magdeburgu, Stendalu i zasiedlili liczne miejscowości, jak Święciechów Anhalcie, to nawet można uważać ich za jedną z (1833), Dębsko (1870), Nętkowo (1900), Recz tych rodzin, jaką sprowadzono tutaj podczas (1919) i Mielęcin (1926). Zamieszkiwali też w Berlinie (1876, 1930). Towarzystwo Neuwedelczyków Od XVIII wieku wielu mieszkańców Neuwedell skupiało 110 osób, które wyemigrowały do stolicy osiedlało się w stolicy Niemiec. W związku z tym, Niemiec. Towarzystwo, które działało do 1945 w 1930 roku w Berlinie powstało Towarzystwo roku, posiadało swój sztandar z herbem miasta Neuwedelczyków (Verein der Neuwedeller), czyli Drawna i herbem Berlina. Kierował nim Bruno byłych mieszkańców Drawna (Neuwedel), które Lewke. Szpital św. Ducha Przy okazji informacji o przedstawicielach Tak jak było to w zwyczaju, szpitale rodziny Barnick, dowiadujemy się o tym, iż w zostały ulokowane przy głównych trasach 1569 roku w Drawnie istniał szpital św. Ducha. komunikacyjnych. Szpital św. Ducha w Drawnie To właściwie jedyna o nim informacja. zbudowano przed Bramą Kamienną. Przypuszcza się, że został zbudowany jeszcze Przez długi czas szpital był przytułkiem i przed 1500 rokiem, czego dowodzi jego katolickie apteką. Szpitalnicy grzebali na cmentarzu obok wezwanie. Z pewnością fundatorami szpitala byli szpitala ofiary licznych epidemii. Na co dzień drawieńscy Wedlowie. wydawano tutaj jałmużnę oraz przyjmowano na Szpitale duchackie w średniowieczu nocleg licznych podróżnych i pielgrzymów. funkcjonowały w naszych miastach w Choszcznie, Brama Kamienna w Drawnie, nazywana Reczu i Drawnie. Powstanie szpitali, czyli była Bramą Choszczeńską, ponieważ w tym „domów miłosierdzia”, było związane z kierunku wiodła droga koło której została nawoływaniem Kościoła do opieki nad ubogimi, zbudowana. W pobliżu znajdował się szpital, a bezdomnymi, kalekimi i chorymi. obok niego cmentarzyk. G.J.Brzustowicz OPIEKUNKA Z ROŚCINA Else Lehmann zauważona została gdy w 2012 r. filmach lecz kojarzona jest głównie z rolą obchodziła swoje 90. urodziny jako cesarzowej Elżbiety w trzyczęściowym filmie pensjonariuszka szpitala Karla Christiana Plancka „Sissi”. Miajac kilka lat nazywała się Rosemarie w Blaubeuren. Nie byłoby w tym nic dziwnego Magdaleną Albach-Retty. Była córką Niemki i gdyby nie jej miejsce urodzin, którym był Rościn Austriaka Wolfa Albacha-Retty'ego. Urodziła się ( niem. Röstenberg ) tu też przez wiele lat w Wiedniu lecz mieszkała w w Berchtesgaden ok mieszkała. W jej rodzinie było piętnaścioro 2 km od bawarsko – alpejskiej kwatery Hitlera w rodzeństwa, siłą rzeczy musiała się zajmować Berghof. Czy zatem tam trafiła młoda mieszkanka młodszymi siostrami. Zdobyte wówczas Rościna ? W 1942 r. ojciec Schneider opuścił doświadczenie pielęgnacyjne przydało się w rodzinę a córką zajęła się babka ( matka matki ), dorosłym życiu gdy zdecydowała się być potem dziewczynka trafiła do szkoły zakonnej. „opiekunką do dzieci”. Wyjechała z Rościna i jak Z tej noty biograficznej wynika,że jeśli twierdziła w miejscu gdzie pracowała zajmowała opowieść Elsy Lehmann jest prawdziwa to 20 - się kilkuletnimi dziećmi. Wśród nich miała być letnia piastunka dzieci musiała przebywać w Romy Schneider którą zapamiętała jako „bardzo Bawarii o czym nie wspomina. Uciekając przed słodka buźkę”. represjami wojennymi dotarła do Spreewaldu w Trudno kwestionować, że to co podała Dolnych Łużycach, które weszły w skład jubilatka jest prawdą, jednak wątpliwości są. wschodniego państwa niemieckiego ( NRD ) tam Romy Schneider ( 1938 – 1982) była gwiazdą pracowała jako niania w domach wielu rodzin, jak filmową wielkiego formatu. Zagrała w blisko 60 twierdzi „nie byłam surowa, kochałam swoich 9 wychowanków”. W 1948 r. wyszła za mąż. Jej Lehmann znalazł pracę w hotelarstwie, Elsa wybrankiem został przystojniak Martin Lehmann natomiast opiekowała się synem, a gdy był już . Był synem właścicieli hotelu – zajazdu „Zum starszy, także innymi dziećmi. Gdy syn ukończył fröhliche Hecht” w małej wiosce Lehde. studia zdecydowała się z mężem zamieszkać w Pracowali oboje w tym rodzinnym hoteliku, z Blaubeuren w kraju związkowym Badenia- czasem urodził się im syn , wspominając tamten Wirtembergia. Mimo swoich 90 lat zachowała czas mówiła :„Nasz zajazd był popularny wśród doskonałą kondycje intelektualną i fizyczną. turystów” . Na początku lat 50 opuścili dawną Andrzej Szutowicz NRD i zamieszkali w Getyndze. Martin GENERAŁOWIE VON WEGERER Wydawać by się mogło, że problematyka niemieckich generałów związanych z ziemią drawieńską została wyczerpana. Niegdyś z trudem znalezieni trzej generałowie von Wedel, oraz jeden topograf, a także kawalerzysta von Normann to i tak dużo jak na tak mały region. Jednak stale uzupełniany Lexykon Reinharda Montaga w dziale Die Generale der Kgl. Preußischen Armee potrafi wciąż zaskakiwać co spowodowało, że regionalna problematyka generalska pozostaje nadal otwarta i niewyczerpana. Przeglądanie Leksykonu spowodowało, że natrafiłem generałów pruskich z tym, że jeden przyszedł na świat na kilka razy występujące nazwisko von Wegerer. W w Święciechowie a drugi w Reczu. W następnym związku z tym ponownie pojawiło się niezawodne w pokoleniu, już w ich generalskich rodzinach urodziło zaskakiwaniu Barnimie a to za sprawą panny młodej się dwóch synów z których jeden został generałem noszącej nazwisko von Normann, która poślubiła piechoty a drugi generałem majorem. Wynika stąd, że przedstawiciela rodu Wegerer co każe przypuszczać idąc po kądzieli, od wspomnianej barnimianki ,że von Normannowie, nie zniknęli z Barnimia z wywodzi się najmniej czterech pruskich generałów. chwilą śmierci legendarnego generała, o którym Życiorysy dwóch z nich jako, że są bezpośrednio Kawaliera pisała kilka razy. Z tego zapoczątkowanego związani z regionem prezentowane są poniżej. ślubem w Barnimiu małżeństwa urodziło się dwóch August Ferdinand von Wegerer (30.04.1812-25.06.1887) Był generałem armii pruskiej. Urodził się w Święciechowie. Ojciec jego Karl Otto Sigismund był majorem w 14 pułku ladwehry ( 14. Landwehr- Regiment ) pochodził z m. Bobersberg gdzie urodził się 25.07.1770 , Obecnie miejscowość ta nosi nazwę Bobrowice i leży w województwie lubuskim, w powiecie krośnieńskim. Pochodził z pomorsko- marchijnej linii rodu wywodzącej się z Danii gdzie służył jego dziad kpt Sigismund Wegerer, który trafił do marchii. Jego czterej synowie służyli podczas wojny siedmioletniej w pruskiej armii. Młodszy z nich Johann Otto Sigismund służył w pułku Schwerin i był ojcem majora. Karl Otto Sigismund początkowo służył w regimencie piechoty von Winning Nr 23. Jego wujek Wilhelm służył w stopniu kapitana w pułku Schlieben. Herb rodowy przedstawia w podzielonej tarczy, skaczącego srebrnego jednorożca po prawej stronie w kolorze czerwonym, trzy czarne skośne srebrne paski po lewej stronie, jednorożec wyrastający na hełmie z czerwono-srebrnymi osłonami. Matką generała był poślubiona 22.10.1801 w Barnimiu ( Fürstenau) Christiane Luise von Normann. Urodziła się w Barnimiu 10.10.1784 – zmarla w Reczu po 24 latach wdowieństwa 20.01.1859, gdyż mąż major Karl kadetów w Chełmnie po czym trafił do Berlina. Otto Sigismund zmarł także w Reczu 13.05.1835 r. 29.07.1829 otrzymał przydział do 14 pułku piechoty w Starszy syn, wspomniany powyżej August Ferdinand Stargardzie i został kandydatem na oficera. von Wegerer w dniu 26.04.1823 wstąpił do szkoły Podporucznikiem został 12.02.1831 i otrzymał przydział do 37 pułku piechoty w Toruniu. Awans na 10 porucznika utrzymał 13 lat później 14.07.1844. W (Infanterie-Brigade w Flensburgu ) będac jednocześnie międzyczasie w okresie 1834-37 był komendantem dowódcą pułku fizylierów Nr. 33. 18.04.1867 został szkoły wojskowej, a w okresie 25.09.1839-1848 generałem majorem. W dniu 12.07.1870 znalazł się w wykładowcą w szkole dywizyjnej 16 Dywizji Piechoty dyspozycji kadrowej. W czasie przygotowań do wojny w Toruniu.19.12.1848 został kapitanem i szefem z Francją został 18.07.1870 wyznaczony na dowódcę kompanii. Od 15.04.1856 był komendantem batalionu 40 Brygady Piechoty w Brunszwiku. 24.07.1870 został szkolnego w Poczdamie. 23.05.1857 przeszedł do 20 komendantem wojskowym w Kolonii. 17 czerwca pułku piechoty w Torgau i został majorem.24.10.1857 1871 przeszedł w stan nieczynny . Generałem został komendantem batalionu fizylierów K porucznikiem został w dniu 3 września 1871 r. Zmarł (Brandenburg/H.). Awans na podpułkownika otrzymał w miejscowości Crampas na Rugii 18.10.1861 ,natomiast 09.01.1864 został komendantem Odznaczony był Orderem Czerwonego Orłaa pułku fizylierów Nr 33 w Kolonii ( Kommandeur des III i II kl. z liśćmi dębu i z mieczami Jego żoną była Füsilier-Regiments Nr. 33 in Köln) 25.06.1864 został poślubiona 23.03.1844 Agnes Auguste Ottilie Ida von pułkownikiem. François ( 1820 – 1900 ). Spośród ich siedmiorga W wojnie z Austrią 1866 dowodził Brygadą dzieci syn Rudolf Heinrich Sigismund ( ur. w Fizylierów 11 Dywizji Piechoty (33. 34. Füsilier- Luxemburgu 19.05.1852 – zm.Berlin 05.08.1929 ) był Regiment), w Armii Elby ( Elbarmee ) bił się pod pruskim generałem piechoty dowódcą 30 Brygady Münchengrätz i Königgrätz ( Sadową ) 11.kwietnia Piechoty z 1906 i d-cą 4.Dywizji Landwehry, 1867 objał komendę nad 35 Brygadą Piechoty gubernatorem wojskowym Kalisza. Miał trzech synów. Brat pierwszą jednostką był 25 pułk piechoty. W okresie 01.10.1845-30.09.1846 był komendantem 8 batalionu kombinowanego we Wrocławiu. W 1849 tłumił wystąpienia rewolucyjne w Badenii. brał udział w bitwach pod Graben, Kuppenheim i w oblężeniu Rastatt . Jego droga awansowa była następująca: 10.05.1855 – porucznik;31.05.1859 - kapitan . Od końca listopada 1859 do końca czerwca 1860 był dowódcą kompanii w 1. Batalionie 22. Pułku Landwehry w Gliwicach. 12.04.1866 - major . Uczestniczył w wojnie z Austrią w szeregach 1 śląskiego pułku grenadierów nr 10. Brał udział w bitwie pod Dobruśką w Czechach. 26.07.1870 został podpułkownikiem. W wojnie prusko - francuskiej dowodził 1 batalionem pułku grenadierów Nr 10. Brał udział w oblężeniu Paryża. Odznaczony został Krzyżem Żelaznym II kl. 18.01.1872 otrzymał awans na pułkownika i został dowódcą 5 pułku piechoty w Prusach Wschodnich. 2.01.1877 otrzymał nominację generalską ze starszeństwem 20.09.1876 . 2 stycznia 1877 roku i mianowany dowódcą 2. Brygady Piechoty, która również stacjonowała w Królewcu. We wrześniu 1879 Kaiser Wihelm II odznaczył go Orderem Orła Czerwonego II klasy z liśćmi dębu i z mieczami. Na tym stanowisku przeszedł na emeryturę. Zmarł Rodzonym młodszym bratem generała z 18.11.1891 w Jeleniej Górze. Jego zoną była Vally Święciechowa Augusta Ferdinanda von Wegerer Gottschling ( 1848 – 1935 ) Z małżeństwa tego Bratem był gen. major Rudolf Konrad von Wegerer urodziła się trójka dzieci z których najstarszy syn Otto (ur. 18 stycznia 1822 w Reczu zm. 18.listopada 1891 ( 1867 – 1963 ) był pruskim generałem majorem. w Hirschbergu ). Początkowo uczył się w szkole miejskiej w Reczu po czym w szkole prywatnej w Andrzej Szutowicz Stargardzie. Do armii wstąpił 11 lipca 1839 roku. Jego Reinhard Montag: Die Generale der Kgl. Preußischen Armee https://de.wikipedia.org/wiki/Konrad_von_Wegerer https://de.wikipedia.org/wiki/August_Ferdinand_von_Wegerer https://gmic.co.uk/topic/49934-hauptmann-von-wegerer-5-garde-regiment-zu-fuss/ 11 BARNIMIE WCIĄŻ ZASKAKUJE Feldmaszałek - wnuk landrata Friederike Johanna Marie Wilhelmine Emilie von feldmarszałkiem, natomiast córka Bülowów a Wladow urodziła się w Barnimu ( Fürstenau ) siostra feldmarszałka Klara Wilhelmine Auguste 4.02.1817, była córką landrata choszczeńskiego i Sophie urodzona podobnie jak brat w Berlinie ( właściciela Barnimia Achatza Wilhelma Augusta 1.03.1849 ) wyszła za mąż za rodzonego brata von Waldow ( 1771 – 1848 ) i jego drugiej żony matki pana na Barnimiu Adolfa Friedricha von zmarlej w Poczdamie Johanny Wilhelminy Waldow ( ur w Barnimiu 24.09.1922 – tam też Elisabeth von Thietau ( 1794 – 1876 ). Mężem zmarłego 9.01.1885 ), którego pierwsza żona Friederike Johanny von Waldow ( zm. w Marie von Maltzahn zmarła na tyfus. Właściciel Poczdamie 13.01.1911 ) był ppłk Friedrich Barnimia miał z siostrzenicą czwórkę dzieci byli Heinrich Johann Paul von Bülow ( Halberstadt nimi : urodzona w Barnimiu 26.04. 1874 Paula 31.08.1831 – Poczdam 27.10.1874 ). Małżeństwo Clara Wilhelmine Marie Auguste von Waldow to miało dwójkę dzieci , urodzonego i zmarłego w zmarła w Obernkirchen 15.05.1945 r.; urodzony w Berlinie syna Karla Paula von Bülow ( 1846 – Barnimiu 13.12.1877 następca ojca dziedzic 1921 ), podobnie jak dziadek von Waldow majątku Joachim Wilhelm Ernst von Waldow odznaczonego Pour le Mérite, oficera armii zm.4.02.1955 w Salzhausen; trzecim dzieckiem pruskiej, uczestnika wojny z Austrią 1866 i był ur w 1885 w Barnimiu Carl Paul Achatz Francją 1870 – 1871, i Wielkiej Wojny 1914 – Wilhelm von Waldow zmarł w 1912 . Siostra 1918, który jako dowódca 2 Armii ( w składzie feldmaszałka Klara Wilhelmine Auguste Sophie 7, 9 i 10 Korpusy Armijne, 7 i 10 Korpus von Waldow zmarła w Barnimiu 6 dni po śmierci Rezerwowy, 2 dywizje Landwery – razem 260 męża 15.01.1885. tys. żołnierzy i 848 dział ) został w 1915 Generał z Konotopu - wnuk landrata Adolf Friedrich Leo Wulf von Waldow ur. niewie w 1879) oficera rezerwowego pułku 9.06.1854 w Konotopie zmarł 24.02.1917 w piechoty Nr 86, który poległ podczas Wielkiej Legnicy. Jego matką była Ida Agnes Klara Thekla Wojny 9 września 1914 r. i urodzonego także w von Waldow z.d. von Brockhausen ( 1820 – 1891) Dobiegniewie 31 maja 1881 r. generała ojcem zaś syn landrata Achatza Wilhelma porucznika Hermanna Kurta Ulricha von Augusta von Waldow i pan majątku Konotop ( Waldow zm. 18 maja 1948 r. Adolf Friedrich Leo Friedenau ) Theodor Karl Friedrich von Waldow Wulf von Waldow ożenił się ponownie w 1892 r. urodzony 9.05.1805 r. w Barnimiu zmarł w Gerlic z Melanią von Hagen (1862-1930), synem 3.12. 1867 r, który w roku narodzin syna sprzedał zrodzonym z tego małżeństwa był Wolf Elwin swój majątek w Konotopie. Adolf Friedrich Leo Alexander von Waldow ( późniejszy pracownik Wulf von Waldow był dwukrotnie żonaty , ambasady w Bagdadzie ). Adolf Friedrich Leo pierwszą jego żoną była Klara von Lethold ( 1857 Wulf von Waldow był generałem majorem armii – 1883 ) z która miał trzech synów : mjr Theodora cesarskiej, niestety brak jest w dostępnych Hansa Geoprga von Waldow ( 1878 -1938 ) , kpt. źródłach przebiegu jego drogi służbowej w armii. Rudolfa Joachima von Waldow (ur. w Dobieg- Generał - prawnuk landrata Hermann Kurt Ulrich von Waldow podpo- otrzymal awans na podpułkownika. 1 marca rucznikiem został 22 marca 1900 r. w 1. 1928 r. został następcą pułkownika Friedricha Ostpreußisches Grenadier-Regiment "Kronprinz" Genthe na stanowisku dowódcy 12 (saksońskiego) Nr. 1. Kapitanem został 18 grudnia 1913 r. 15 regimentu reiterów w Dreźnie. 1 kwietnia 1929 lipca 1918 został majorem. Podczas wojny 1914 – roku awansował do stopnia pułkownika. 1 1918 był oficerem sztabów odznaczony m.in. października 1931 r. został mianowany dowódcą Krzyżami Żelaznymi II i I kl. Po wojnie pozostał piechoty III Okręgu Wojskowego w Poczdamie. w armii Od jesieni 1920 r. służył w Królewcu i Nominacje generalską otrzymał 1 kwietnia 1932 Schwerinie. Wiosną 1924 r. został dowódcą roku. 31 stycznia 1933 r. przeszedł do rezerwy. W batalionu 17. pułku piechoty w Goslar. W 1925 1939 powrócił do służby. W listopadzie 1939 12 został dowódcą 151 Dywizji a na początku generałem porucznikiem. 31 maja 1942 r. grudnia 1939 roku został mianowany dowódcą przeszedł na emeryturę. Andrzej Szutowicz 141 Dywizji Piechoty. W lutym 1941 roku został Literatura Fot. By Nicola Perscheid - http://www.gettyimages.co.uk/photos/buelow-karl - ?family=editorial&assettype=image&excludenudity=false&page=1&phrase=Buelow%20Karl%20&so rt=best, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=44080536 https://en.wikipedia.org/wiki/Karl_von_B%C3%BClow https://gw.geneanet.org/pmlhennings?lang=en&n=von+waldow&p=hermann+kurt+ulrich http://www.lexikon-der-wehrmacht.de/Personenregister/W/WaldowUlrichv.htm Hans Pupke, Zwei Ländräte von Waldow. Heimatgruß - Rundbrief nr 182 s.14-19 Pomimo, że wojna trzydziestoletnia rozpoczęła się w 1618 roku, dla Księstwa Pomorskiego szczęśliwie większe działania zbrojne omijały jego terytorium do roku 1627. Latem 1627 wojska cesarskie rozbiły korpus duński pod Granowem, na granicy Nowej Marchii i Pomorza, a potem cały kraj zalały cesarskie oddziały. 6 listopada 1627 roku książę pomorski wyraził zgodę na rozlokowanie ośmiu kompanii cesarskich, ale wkrótce wymuszono na stacjonowanie w całym księstwie 88 kompanii. Od jesieni 1627 do lata 1630 na Pomorzu kwaterowały oddziały cesarskie. Poza oblężeniem Stralsundu, innych walk w tym czasie nie prowadzono. Z tego okresu zachował się pamiętnik, na podstawie którego powstała już nie jedna książka i film. Pamiętnik liczący 192 strony, doczekał się niedawno opublikowania 1 pod znamiennym tytułem: Świat żołnierza wojny trzydziestoletniej , 2 chociaż znany był historykom już od 1932 roku . W pamiętniku znajdziemy dowody na to, iż anonimowym autorem notatek był żołnierz z regimentów podlegających marszałkowi polnemu Gotfrydowi Henrykowi von Pappenheimowi (*1594-†1632) oficerowi cesarskiemu, który zasłużył się w walkach 3 pod Breitenfeld (1631) i Lűtzen (1632) . Ale wcześniej, w 1629 roku, jego formacje stacjonowały w Brandenburgii i w Księstwie 4 Pomorskim . Dzisiaj historycy uznają za autora zapisek żołnierza 5 Petera Hagendorfa . Dla nas pamiętnik ma znaczenie z tego powodu, iż żołnierz cesarski opisał pobyt swojego oddziału na Pomorzu: (...) tego 1629 roku (…) pociągnęliśmy z naszą kompanią do Stendalu, (gdzie – dop. autora) mieliśmy tam dobre kwatery. 1 Ein Sőldnerleben im Dreißigjährigen Krieg. Eine Quelle zur Sozialgeschichte, Hrsg. J. Peters, Berlin 1993, s. 7-8. 2 H.Degering, Kurzes Verzeichnis der germanischen Hanschriften der Preussischen Staatsbibliothek, Bd. III, Leipzig 1932. 3 W.P.Guthrie, Battles of the Thirty Years War. From White Mountain to Nőrdlingen 1618-1635, London 2002, s. 20. 4 W.F.Gadebusch, Chronik der Insel Usedom, s. 117. 5 Ein Sőldnerleben im Dreißigjährigen Krieg, s. 13-23. 13 6 Podpułkownik Conlage książę Mantui wziął 2.000 ludzi z regimentu, ponieważ regiment miał 35 setek ludzi, i pociągnął (z nimi – dop. autora) na Pomorze, a nas przerzucono z obozu do 7 Stralsundu, skąd wkrótce nas stamtąd odprawili (…) . Ze Stralsundu popłynęliśmy wszyscy w górę biegu rzeki, która zwana jest Świną (Schweine), (a potem żeglowaliśmy – dop. autora) tymi wodami na dwóch statkach i (zatrzymaliśmy się – dop. autora) na Kaszubach (Kasschuben) w całkowicie dzikim kraju, ale ze znakomitą hodowlą bydła o różnorakim rodzaju. Wszędzie tutaj odechciało się nam jeść więcej mięsa wołowego, odtąd miały to być tuczone gęsi, kaczki, albo kury, gdyż tam gdzie stacjonowaliśmy przez noc, gospodarz podstawiał każdemu z nas pół talerza tuczonego mięsiwa, najlepszego ze wszystkich dobrych mięs. Toteż (…) będąc zadowolonymi, pozostawialiśmy mu 8 jego bydło (w spokoju – dop. autora) . Tak więc ciągnęliśmy w 2.000 ludzi to tu to tam, przez siedem tygodni, każdego dnia mając nową kwaterę. Koło Szczecinka (neige stedtin) stacjonowaliśmy przez dwa dni. Wszędzie oficerowie zaopatrywali się to w krowę, to w owcę, bo wszystkiego było (tutaj – 9 dop. autora) pod dostatkiem . Wydaje się, że z wspomnianym tutaj przemarszem oddziałów cesarskich ma związek informacja zawarta w liście z 2 listopada 1629 roku wysłanym z Bytowa przez księcia saskiego Juliusza Henryka do Wallensteina, w którym wspominał, że z całą już armią dotarł na Kaszuby, nie wie jednak jaką drogą ma maszerować na południe, przez Polskę czy na Śląsk. Wspomniał też, że przez cały czas jest konwojowany przez polską 10 armię oraz chciałby, aby ulitowano się nad chorymi żołnierzami . Ten list dowodzi, iż z powodu przymierza cesarsko- polskiego, wojska cesarskie nie wzdrygały się od przemarszu przez terytorium Polski. Jednak wojska cesarskie zostały odwołane z Kaszub i skierowano je do Brandenburgii. Zapewne część tej armii cesarskiej stanowił regiment naszego żołnierza pamietnikarza, bowiem i jego oddział ruszył do Marchii Brandenburskiej i dalej na zachód Niemiec: Stamtąd poszliśmy na Spandau (Spando), wielka przeprawa, przepuszczano tam nie więcej niż jedną kompanię. I tak to teraz znowuż dotarliśmy do Marchii (Brandenburskiej – dop. autora), do naszej kwatery. Niedługo potem tego roku 1629, z całym regimentem wyruszyliśmy i pociągnęliśmy (…) do Wiesbaden poniżej Frankfurtu, gdzie była nasza kwatera główna 11 (…), tam stacjonowaliśmy przez dwadzieścia tygodni . Trasa przemarszu z okolic Szczecinka do Spandau wiodła w początkowej fazie przez Nową Marchię i Księstwo Pomorskie, główną trasą ze wschodu przez Czaplinek, Złocieniec, Drawsko, Chciwel i Stargard dalej przez Szczecin. Albo przez Czaplinek, Mirosławiec, Kalisz, Recz, Suchań i Stargard i przez Szczecin na południowy zachód w okolice Berlina. Wracając na zakończenie jeszcze na chwilę do Hagendorfa żołnierza wojny trzydziestoletniej, to wyruszając ze swym regimentem na Kaszuby, pozostawił na kwaterze w Spandlu swoją żonę, która podczas jego nieobecności urodziła córeczkę. Zanim wrócił po kilku miesiącach z Kaszub do Brandenburgii, żona i córka zmarły. Żołnierz zapisał w pamiętniku: Boże uczyń im radosne zmartwychwstanie. Grzegorz Jacek Brzustowicz 6 Książę Mantui Karol I Gonzaga (*1580-†1637). 7 Ein Sőldnerleben im Dreißigjährigen Krieg. Eine Quelle zur Sozialgeschichte, Hrsg. J. Peters, Berlin 1993, s. 43. 8 Ein Sőldnerleben im Dreißigjährigen Krieg, s. 43. 9 Tamże, s. 44. 10 Documenta Bohemica Bellum Tricennale Illustrantia, Bd. IV, Hrsg. J.Kollmann, Praha 1974, nr 880. 11 Ein Sőldnerleben im Dreißigjährigen Krieg, s. 44. 14 WEDLOWIE Z DRAWNA I TUCZNA PRZODKAMI PREZYDENTA NIEMIEC Podczas poszukiwań genealogicznych przodków prezydenta Niemiec Paula Hindenburga trafiamy na licznych przedstawicieli rodów szlacheckich Pomorza, Brandenburgii i Prus. Dzisiaj chciałbym zaprezentować uproszczony wykres genealogiczny udowadniający pochodzenie niemieckiego prezydenta od nowomarchijskich Wedlów z Drawna i Tuczna. Małżeństwo Barbary von Wedel córki rycerza Ludolfa III z Drawna i Tuczna stało się „furtką”, przez którą możemy udowodnić interesującą nas koligację. Grzegorz Jacek Brzustowicz Ludolf III v. Wedel z Drawna i Tuczna1362-1374 Barbara v. Wedel z Krępcewa x Gerd v. Eickstedt z Klempeno *p.1330-†1400 Peter v. Eicksted burmistrz w Szczecinie*przed 1400-†po 1415 Dubslaff v. Eicksted *1442-†1482 zu Klempenow radca brandenburski Vivigentz v. Eickstedt *1460-†1534 z Klempenow Dubslaff v. Eickstedt *1490-†1554 z Klempenow Hans v. Eickstedt z Klempenow *1544-†1615 Małgorzata v. Eickstedt *1611-†po 1661 x Hans Fryderyk von Beneckendorff *1610-†po1648 Hans Joachim v. Beneckendorff *1640-†1711 z Wardynia Hens Heinrich v. Beneckendorff *1640-†1711 z Wardynia Krzysztof Wilhelm v. Beneckendorff *1713-†1782 Johann Otto Gottfried v. Hindenburg-Beneckendorff *1747-†1827 Otto Ludwik v. Hindenburg-Beneckendorff †1855 Robert v. Hindenburg-Beneckendorff *1816-†1902 Paul v. Hindenburg-Beneckendorff . Prezydent Niemiec*1827-†1934 WSPOMNIENIE GENERAŁA TACIKA 10 sierpnia 2020 zmarł jeden z najwybitniejszych saperów w historii Polski generał broni Henryk Tacik, pierwszy polski przedstawiciel wojskowy przy NATO i pierwszy dowódca operacyjny. O śmierci Generała poinformowało we wtorek, 11 miejscowe LO po czym został słuchaczem Oficerskiej sierpnia, Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Szkoły Wojsk Inżynieryjnych którą ukończył w 1968 Zbrojnych. Miał 72 lata. Urodził się w Ostrowie r. Po promocji trafił do 12 pułku pontonowego w Wielkopolskim 5 grudnia 1947 r. Ukończył Szczecinie, był tam dowódcą plutonu budowy podpór i 15 kompanii technicznej. W 1973 r. rozpoczął studia w Ślaskiego Okregu Wojskowego, i szefem Wojsk Akademii Sztabu Generalnego , które ukończył w Inzynieryjnych tego okręgu. W 1990 został zastępcą 1976 r. W latach 1976 – 1979 był dowódcą 17 Szefa Wojsk Inżynieryjnych MON a po dwóch latach batalionu saperów 12 DZ w Szczecinie. Jego szefem kierował całym szefostwem. Generałem brygady został sztabu był późniejszy wieloletni oficer drawieńskiej 7 w 1993 r. W 1996 r. rozpoczął roczne studia w OSSIiMW ppłk. dypl. Bogdan Lisowski. W 1979 r. Narodowym Uniwersytecie Obrony USA. W okresie został dowódca 7 pułku pontonowego w Dęblinie po 1997/1998 był szefem Zarządu Dowodzenia Sztabu czym w1982 r. został dowódcą 2 Brygady Saperów w Generalnego WP następnie w latach 1998 -2003 był Kazuniu. W 1984 r. przeszedł do Inspekcji Sił polskim przedstawicielem wojskowym przy komitecie Zbrojnych. W latach 1986 – 1988 studiował w wojskowym NATO. W latach 1999–2003 był też ASzGen Sił Zbrojnych ZSRR, po ich ukończeniu równocześnie polskim przedstawicielem przy Unii został kolejno zastępcą szefa Wojsk Inżynieryjnych Zachodnio-europejskiej, a następnie Unii Europejskiej. Generałem dywizji został w 2000 r. Po krótki rosyjskim. "Pan generał pozostanie niedoścignionym epizodzie asystenta szefa Sztabu generalnego WP wzorcem i drogowskazem dla wielu żołnierzy, dla został w 2004 r. pierwszym dowódcą Dowództwa których zaszczytem było służyć pod jego Operacyjnego SZ RP. Awans na stopień generała dowództwem. W pamięci swoich żołnierzy pozostanie broni otrzymał w 2005 r. Dwa lata później w 2007 r. przełożonym, który bez względu na okoliczności mając odmienne poglądy niż Minister Obrony odznaczał się trzeźwością sądów i przenikliwością Narodowej do charakteru misji w Iraku wypowiedział myśli" - napisał dowódca operacyjny RSZ gen. broni stosunek służby i 30 września 2007 zwolnił się z Tomasz Piotrowski ( były dowódca garnizonu zawodowej służby wojskowej. Jako specjalista Choszczno w skład którego wchodzi Drawno ) Został wojskowy zajmował się strategią, polityką odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu bezpieczeństwa, a także historią wojskowości. Władał Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim OOP, biegle dwoma językami obcymi – angielskim i Srebrnym i Złotym Krzyżami Zasługi. Źródła Czytaj więcej na https://fakty.interia.pl/polska/news-general-henryk-tacik-nie- zyje,nId,4663758#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=chrome Red. Ryszard Żuchowski. Sylwetki Saperów kolejne pokolenia. Wyd SSP Warszawa 2009. s.339/340 https://pl.wikipedia.org/wiki/Henryk_Tacik K AWALIERA 73-220 Drawno , ul. Jeziorna 2. Tel. 500 358 148. Redaguje Kolegium: Redaktor naczelny: Andrzej Szutowicz; z-ca red. nacz. Gerard Sopiński; dział sportowy: - Jerzy Wiewiórowski; BIULETYN KOŁA NR 21 STOWARZYSZENIA SAPERÓW POLSKICH W DRAWNIE dział ogólny: - Marian Twardowski , Jan Brycki; ; IZBA HISTORYCZNA ZIEMI PEŁCZYCKIEJ W PEŁCZYCACH Redakcja nie odpowiada za opinie wyrażane przez autorów artykułów. 16